We lezen Elisabeth Lockhorn Metselaar van de wereld!

Ze heeft liberaal-joodse roots, geboren in 1931 maakte ze vervolgens WOII als onderduikster mee onder de naam Ronnie van Dijk. Drie jaar lang (1942-1945), gescheiden van haar ouders, was ze ondergedoken op zestien verschillende adressen. Haar ervaringen in de onderduik heeft zij beschreven in Het Jongensuur (roman 1969). Na de oorlog bezocht zij het lyceum (eerste VCL) in Den Haag. In 1949 studeerde zij medicijnen en filosofie in Amsterdam. Deze studies maakte zij niet af.

In 1953 trouwde zij met de uitgever J.E. Zeijlmans van Emmichoven (zoon van een pionier van de antroposofie in Nederland, Willem Zeijlmans van Emmichoven). Zij kregen twee kinderen, een zoon en een dochter. In 1961 scheidden zij en Burnier begon weer te studeren. Dit keer filosofie in Leiden. Zij studeerde cum laude af en promoveerde in de criminologie bij Prof. Dr. W. Nagel (schrijverspseudoniem: J.B. Charles). In die tijd ontmoette zij haar eerste damesgeliefde met wie zij zeventien jaar een relatie had.

Ze stond aan het begin van de Tweede Feministische Golf. Eind van de jaren zestig schreef zij al over het ongeluk geboren te zijn in een vrouwelijk lichaam en de culturele minachting die dat tot gevolg had. Maar geen Sisterhood hoor: haar eigenzinnige feministische opvattingen brachten haar vaak in conflict met haar zusters in de vrouwenbeweging. Wees verantwoordelijk voor jezelf, toon lef & ambitie! Dat is andere koek dan het neomarxistische duiden van de structuren.

Hoogleraar criminologie, schrijfster, polemoloog, jodin, aanjager, sexeroldoorbreekster, zoekster, wetenschapper, anti-euthanasie + anti-abortus + anti-genmanipulatie. Veelzijdig & onafhankelijk denker.

"Burnier heeft zich van jongs af aan verdrukt gevoeld – als vrouw, (latent) homoseksueel en als joodse – en dat was haar belangrijke inspiratiebron. Zelf zei ze eens: “Het is altijd een voorrecht te worden geboren in een onderdrukte groep. Voor iemand die behoort tot de heersende kaste (…) is het veel moeilijker ooit tot enig inzicht van belang te komen. ‘Lijden is goed voor de mens’, zeiden de (vroegere) Russen. Het is goed, in die zin dat het je wakker houdt, je bewustzijn scherpt, je geestelijke activiteit prikkelt. Uiteindelijk gaat het erom “het onzegbare aan te duiden en het onbereikbare enigszins te benaderen.”"